De mooiste stenen die ik ooit zag (Rome 2015)

Het was een ongelooflijk impulsieve boeking. Ik zat niet lekker in mijn vel en voelde de drang, de noodzaak bijna, om weg te gaan. Nog een maand en het is herfstvakantie. En dan moet ik weg.
Ik was nog nooit in Rome geweest, al stond het al zo'n decennium lang hoog op mijn verlanglijstje. Andiamo e buongiorno Roma ! Diezelfde avond ontmoette ik mijn reisgenoten al op de startvergadering. Nog een maand en ik ben in Italië.


I want to ride my bike

Ik kan iedereen aanraden om op je eerste dag in Rome een fietstocht met begeleiding langs de grootste bezienswaardigheden te maken. Naderhand kan je op je gemak teruggaan om alles eens wat grondiger te bekijken, maar die eerste geweldige indrukken heb je al achter de rug. Als je later teruggaat, weet je je ook beter te oriënteren.

De zon scheen gedurende heel onze reis (eind oktober, begin november), heerlijk! Daar stond ik dan, te staren naar het indrukwekkende Colosseum, de prachtige Trévi-fontein (die wonder boven wonder net weer geopend werd tijdens ons verblijf) en de vele pleintjes, gevuld met toeristen, straatartiesten en heel veel gezelligheid.

Vaticaanstad 

Het Vaticaan, huis van de vertegenwoordiger van God. Bij zulke christelijke pracht en glorie voel ik me altijd wat dubbel, hetzelfde heb ik bij kerken gevuld met goud en andere religieuze rijkdommen. Ik vraag me af of God het nu echt nodig vindt dat Zijn woordvoerder in een gigantisch paleis woont in zijn eigen onafhankelijke staat. Dat bovendien dagelijks door zestigduizend toeristen bezocht wordt. Maar hey, who am I to judge?
De Sixtijnse Kapel was prachtig, maar nog imposanter was het uitzicht vanuit de koepel van het Vaticaan. De stevige klim was de moeite, maar het uitzicht was het meer dan waard.

Forum en Colosseum 
Het Forum was voor mij een topper. Gewapend met mijn reisgids wist ik van elke steen die er lag  waar deze ooit onderdeel van geweest was. Prachtig, gewoon!

Ik denk dat het geen uitleg nodig heeft dat ook het Colosseum een van de hoogtepunten van Rome was? Al vond ik het aan de buitenkant overweldigender dan vanbinnen. 

Grappige voetnoot: een deel van de collectie van het museum was er niet, want dit was verhuisd naar... Tongeren, België voor de tentoonstelling over de gladiatoren (die ik inmiddels ook al gezien heb, ha!). Daarvoor kom je dan naar Italië!  

Tivoli 

Ons verblijf in Rome duurde een week. Dit kon niet beter afgesloten worden dan in Tivoli. Na een paar hectische dagen in de drukte van de Italiaanse wereldstad kom je tot rust in de groene villa's in Tivoli. Heerlijk genieten van de stilte.

Rome is kort samengevat een stad vol geschiedenis, aan elke steen plakken wel duizenden jaren geschiedenis. De Italiaanse hoofdstad is romantisch, druk en een absolute must-see. 

Dit was mijn tweede groepsreis, de eerste die ik met Kriskras maakte en aan iedereen die het vraagt (en dat zijn er al verbazingwekkend veel geweest) zal ik zowel de stad als deze manier van reizen aanraden. I had the time of my life! 

Een reis van eersten (Brazilië 2015)

Drie weken niet stressen, drie weken eventjes van de wereld verdwijnen en de Belgische zorgen achterlaten. Dat was mijn doel toen ik op 10 juli het vliegtuig naar Brazilië nam. Gedurende deze reis heb ik dat doel absoluut bereikt, en daarbij zoveel meer.

Ik had nog nooit eerder met de rugzak rondgetrokken, en ik was nog nooit alleen op reis geweest. Die stap was me net wat te groot. La mama zou dat ook nooit toestaan, en we weten allemaal: mama's wil is wet. Daarom leek een groepsreis met Joker me het beste van twee werelden: een avontuurlijke rugzakreis met een groep leeftijdsgenoten die even of zelfs nog meer gefascineerd zijn door het land van bestemming dan jijzelf.

Onze reisroute ©Joker.be

Caipirinha 

De eerste contacten met mijn groepsgenoten waren wat onwennig. Namen werden door elkaar gehaald of vergeten, en wat deed die toch ook weer van job? Ook de verschillende accenten en dialecten zorgen aanvankelijk voor wat verwarring. De vlucht duurde dan ook zo lang en vertrok zo vroeg. Eén ding was zeker: we konden niet wachten om te arriveren.

Helaas bleek bij aankomst in Salvador dat de rugzakken van drie mensen van onze groep (waaronder de mijne) besloten hadden om in Brussel te blijven . "Denk aan je doel, denk aan je doel... Niet stressen, het komt wel goed" Na een paar keer mijn mantra herhaald te hebben, gingen we verder. Onze bagage zou wel aankomen, en in de tussentijd kon ik kleren en douchegerief lenen van mijn medereizigsters (waarvoor nog heel veel dank, lieve schatten!).

Om de lange reis en de zorgen om de achtergebleven bagage even van ons af te spoelen, besloten we een caipirinha (Braziliaanse cocktail met cachaça, limoen en ijs) te gaan drinken. Deze kregen we, voor maar erg weinig reais, geserveerd in een plastic bekertje. We klonken op een fantastische reis, speelden spelletjes en werden net iets loslippiger. De perfecte eerste nacht met de allereerste (maar zeker niet laatste) caipirinha's.

Lençois en Chapada Diamantina 

De pousada in Lençois (Dos Duendes) is de mooiste waar we heel de reis verbleven zijn. Het ontbijt was heerlijk, het personeel vriendelijk en behulpzaam en de kamers ruim. Lençois is een gezellig stadje waar het erg fijn is om wat te rond te dwalen en in de winkeltjes te snuisteren.
De driedaagse trektocht door Chapada Diamantina was geweldig. We hadden de beste gidsen die een trekking-groentje zoals ondergetekende zich kon wensen. Je werd helemaal opgeslokt door de prachtige natuur. Op de kampplaats leerden we enkele locals kennen, waarmee we de nacht in zongen (in het Nederlands én Portugees) en dansten. Toen we na de trekking weer terugkeerden naar de pousada stond onze achtergebleven bagage ons op te wachten. Oef!

Chapada Diamantina

Eerste indruk van Rio 

We verlieten Salvador met al heel wat fijne herinneringen, en ruimden nu wat plaats voor nieuwe in Rio de Janeiro. We zouden er niet lang verblijven, maar wél alvast de hoogtepunten van Rio te zien krijgen: het Christusbeeld, de Suikerbroodrots, de beroemde trappen en de St. Sebastiaan kathedraal.
Vooral het Christusbeeld was indrukwekkend, zowel het beeld zelf als het uitzicht over heel de stad.

Serra dos Órgãos

Petropolis, de Keizerlijke Stad van Brazilië, is een stadje op 65 kilometer van Rio de Janeiro. Hier smeerden we onze beentjes in voor onze volgende trektocht. Deze beloofde zwaarder te worden dan de vorige. En daar hadden ze niet over gelogen. Verzuchtingen als "'k Had beter ne vijf sterren in Turkije geboekt" zijn gevallen, maar de prachtige uitzichten vanaf de hoge rotsen waren het stappen (8 kilometer stijl omhoog!) meer dan waard. 
We sliepen in tentjes op de top van de berg, maar de kou en stevige wind hielden een goede nachtrust tegen. Zo jammer, want overnachten onder zo'n prachtige sterrenhemel met uitzicht op de duizenden lichtjes van Rio de Janeiro had wel iets heel romantisch. 
De volgende ochtend gingen we naar de zonsopkomst kijken. De wind was nog steeds ijzig koud, maar het was schitterend. Ik had graag wel duizenden foto's genomen, maar sommige dingen kan je enkel met je eigen ogen zien om te beseffen hoe mooi het precies was. 

© Tanne Cools 

Zonsopkomst Serra dos Órgãos

Ilha Grande en Paraty 

Ilha Grande was misschien wel het meest toeristische eiland waar we heel de reis verbleven zijn. Er was erg veel aanbod voor reizigers: diepzeeduiken, fietsen, wandelen of gewoon heerlijk zonnen op een van de stranden. Zelf heb ik met zes reisgenoten een wandeling gemaakt naar Palmas (alwéér omhoog!) om daar een slaapje te doen op het strand. De terugweg besloten we toch met de speedboottaxi te doen. 

Nu we toch aan dit stukje van de reis beland zijn, wil ik potentiële reizigers naar Ilha Grande alvast waarschuwen: er is een wandeling op een berg (2,5 kilometer stijl omhoog) die de papegaaienberg heet, maar... er zijn géén papegaaien te zien. Die berg heet zo omdat het de vorm zou hebben van een papegaai (NOT). Een vergissing is hier dus zeker mogelijk, ik heb u zonet een gigantische teleurstelling bespaard. Graag gedaan.

En ja, ik was degene die deze foute redenering gemaakt had, tot groot jolijt van mijn groepsgenoten. Oeps! 

Ilha Grande - Palmas

In de vele restaurantjes in Paraty speelden live-bandjes, die ook na sluiting van de keuken bleven doorspelen, dus er werd al eens een dansje gedaan. Hier hadden we naar uitgekeken!
Met drie van mijn reisgenoten ben ik gaan paardrijden. Ik was helemaal in mijn nopjes, aangezien ik zo'n meisje ben dat nooit uit de "ik hou van paardjes"-fase geraakt is. Ik rij zelf al bijna twee jaar. 
Paardrijden in Paraty is een absolute aanrader. Aanvankelijk waren we wat bang dat de dieren niet goed verzorgd zouden worden, dat ze slechts brood op de plank betekenen. Maar al heel snel hadden we door dat onze gids Raul zijn paarden beschouwd als zijn familie. Zijn passie werkte aanstekelijk en het werd een prachtige uitstap door de natuur, al galopperend. 

Paardrijden in Paraty

Rocinha

De laatste dagen van onze reis spendeerden we terug in Rio de Janeiro. Onze laatste momenten samen brachten we al shoppend, zonnebadend of slenterend door de straten van de indrukwekkende wereldstad door. 
Minder 'leuk' was onze tour door de favela Rocinha. Ik had al een dubbel gevoel om deze te bezoeken. Ik voelde me een West-Europese voyeur die naar de miserie van arme Brazilianen ging kijken. Omdat we er handgemaakte souvenirs konden kopen of donaties schenken ebde dat gevoel een beetje weg. De favela is erg interessant om te bezoeken, maar de situatie is toch wel schrijnend en onze donaties zullen daar helaas niet bijster veel aan veranderd hebben. 
Spijt heb ik niet dat ik Rocinha bezocht heb, het is een belangrijk deel van Rio en eigenlijk van heel Brazilië dat niet genegeerd kan en mag worden. 

Rocinha

Last night in Rio 

Rio de Janeiro staat bekend als feeststad, dus we moesten er wel eens een keertje stevig uitgaan.
We belandden in een hiphop-club waar de muziek luid was en het bier goedkoop. We dansten tot diep in de nacht, en vergaten even dat het onze laatste in Brazilië zou zijn.
Het verbaast me nog steeds hoe snel je reisgenoten, die drie weken geleden nog wildvreemden waren waarvan je de naam niet kon onthouden, je zo goed leren kennen en hoe gewend je aan hen geraakt. 
Voor even lijkt het alsof het leven nooit anders geweest is en nooit anders zal zijn, maar helaas komt aan alle mooie liedjes een einde. 
De laatste souvenirs werden gekocht, de laatste uurtjes zon werden geklopt op het strand en dan was ons busje daar om ons naar de luchthaven te brengen. Terug naar België, terug naar de realiteit. En daar keek niemand naar uit. 

Rugzakreis

Voor mij was deze reis de eerste van vele dingen: de eerste keer met Joker gereisd, de eerste keer met onbekenden op reis, de eerste keer met de rugzak, de eerste keer dat die rugzak achterbleef in Brussel, de eerste keer een trekking gedaan,de eerste keer zovéél voldoening gehaald uit een reis. Hoewel ik er erg zenuwachtig voor was, is het de beste reis ooit geworden. 
Dit smaakt zeker naar meer! 

De rugzak was gelukkig wel van Brazilië naar België meegekomen, enkele kilo's lichter maar wel geladen met een hele hoop onvergetelijke momenten en herinneringen. 

. 

Aan verwachtingen kan je niet altijd voldoen - Kom hier dat ik u kus van Griet Op de Beeck

Mona is negen jaar oud wanneer ze haar moeder verliest. Ze kan hier echter niet triest om zijn - correctie, ze kan zich niet triest uiten. Ze wil dat wel graag want dat hoort zo.

Op haar vierentwintigste heeft ze een job gevonden als dramaturg, wat ze heel graag doet. Haar ware mening over de theaterstukken houdt ze vaak voor zich om de regisseur te sparen, zelfs al is hij een echte klootzak. Want je baas tegenspreken, doe je niet. Dat hoort zo.

Déjà-lu

Maar wanneer Mona vijfendertig wordt, krijgt ze eindelijk wat ballen aan haar lijf en komt ze op voor waar zij in gelooft: authenticiteit, oprechtheid en ware liefde. Ze kiest ervoor om zichzelf gelukkig te maken, zelfs al wil dat zeggen dat je eens iets moet doen wat eigenlijk niet hoort.

De negenjarige Mona heeft veel weg van het tiener-hoofdpersonage in Op de Beecks debuut Vele hemels boven de zevende. Een meisje dat slim, onzeker en veel te volwassen is voor haar leeftijd. 

Alweer een verhaal door de ogen van een kind dat eigenlijk geen kind is.

Voor degene die Vele hemels nog niet gelezen hebben, is dit helemaal niet storend want het is een boeiend personage. Degene die het boek wel al gelezen hebben, beleven een kleine déjà-lu. 

Zoals het hoort

Op de Beeck legt in dit boek de menselijke normen en waarden die ons allemaal worden opgedrongen bloot. Al van kinds af aan horen we "je mag niet dit, je mag niet dat". Waarom niet? "Omdat dat zo hoort". Mona is daar niet anders in. Ze doet alles om anderen te pleasen, en duwt zichzelf op de achtergrond, soms tot ergernis van de lezer. Op het einde van het boek, wanneer Mona eindelijk wat mondiger wordt, is een zucht van opluchting op zijn plaats. EINDELIJK.
Kom hier dat ik u kus is een vlot geschreven verhaal waar je helemaal mee opgaat in het leven van het hoofdpersonage, als ware je haar beste vriendin die alles tegen je vertelt. Jammer wel dat toch veel facetten van het boek - een gebroken gezin, een aandachtsgeile (stief)moeder, het ene kind dat hier beter of anders mee omgaat dan het andere... - al te lezen waren in Vele hemels.

Verwachting 

Veel mensen zullen zich in Kom hier dat ik u kus herkennen. Je wordt aangeleerd om mondig te zijn en op te komen voor je mening maar altijd zullen anderen dat verhinderen, zelfs al zeggen ze dat niet expliciet. Je ouders, je partner, je baas, de maatschappij, allemaal verwachten ze bepaald gedrag van je.
Je beslist alleen zelf in hoeverre jij daaraan wil en kan voldoen.

Ieder huisje zijn kruisje(s) - Vele hemels boven de zevende van Griet Op de Beeck

Vele hemels boven de zevende vertelt niet een, maar maar liefst vijf verschillende verhalen die dan toch weer verbonden zijn met elkaar.
Jos is de vader van Elsie en Eva, Lou is de puberdochter van Elsie en Casper is Elsie's minnaar.
Een ding hebben ze gemeen: eenzaamheid. Eenzaamheid die hen net zou moeten samenbrengen.

Hopen op beter

Er is veel gebeurd binnen het ouderlijk huis van Eva en Elsie, waardoor ze er liever niet meer komen. Vader Jos kampt met een drankverslaving en weinig kan hem nog schelen. Bovendien draagt hij een vreselijk geheim met zich mee. "Please, breng dit gebroken gezin terug samen. Laat het opgelost zijn." Dat hoop je heel het boek lang.  Griet Op de Beeck weet perfect die spanningen op te bouwen door een gebeurtenis te laten plaatsvinden die voor de lezer een mooie kans tot verzoening lijkt. Helaas zijn de personages binnen dit gezin ook of koppig, of onverschillig of extreem empathisch, waardoor ze liever conflicten uit de weg gaan en komt die gehoopte beterschap er niet.


Belangrijke keuzes 

Lou is een eenzame tiener die door een onverwachte ontmoeting plots haar status weet op te krikken, al blijft ze achterdochtig om de motieven. Een nuchtere jongedame, net als haar moeder Elsie, die smoorverliefd wordt op de kunstenaar Casper. Deze wordt heen en weer geslingerd tussen haar gezin en de allesvertederende liefde. Wie zal ze kiezen? Volgt ze haar hart of haar verstand? Hoewel Casper ook een relatie heeft, is zijn keuze al gauw duidelijk.
Eva is op de hoogte van de relatie tussen de twee en hoopt net dat ze voor elkaar kiezen. Zelf heeft ze nooit de kans op grote liefde gehad, ze probeert er voor iedereen te zijn maar wordt zelf vaak vergeten. Eva is  zo lief, zo goed van hart maar ze kan maar geen liefde vinden. Vele steken de schuld op haar niet zo fraaie uiterlijk, wat zeer deprimerend is. Zij heeft genoeg van keuzes maken en leeft gewoon haar leven.

Herkenning 

Doorheen het lezen vraag je je af met welk personage je je het meest verwant voelt. Met allemaal, en met geen enkel van hen. Ze hebben allemaal wel trekjes die in elk mens terug te vinden zijn: de nuchterheid (of poging tot) van Elsie, de empathie van Eva, de verliefdheid van Casper, de voorzichtigheid van Lou, het van de wereld willen verdwijnen van Jos.
Dit boek neemt je mee op een rollercoaster van emoties: medelijden, sympathie, onbegrip, walging.
Een absoluut schitterend verhaal, geschreven met een vlotte pen.

(No) Happy ending - Het Rosie project van Graeme Simsion

Don Tillman is professor genetica aan de universiteit. Hij is atletisch, zeer intellectueel en bijna wanhopig op zoek naar de perfecte echtgenote. Daarom bedenkt hij een geniale enquête die hij het Echtgenote Project doopt. Pas wanneer hij de antwoorden van zijn potentiële partners grondig geanalyseerd heeft, zal hij met hen op date gaan. Dat zal Don heel wat sociale blunders en tijd besparen. 

Hoewel hij het zelf niet onder ogen ziet, is Don autistisch. Hij leeft van lijstjes en tijdschema's en heeft er een hekel aan als mensen buiten de lijntjes kleuren. Al zijn zeer specifieke voorkeuren en subtiele kantjes zitten verborgen in de vragenlijst. Maar bestaat er wel een geschikte vrouw voor zo'n vreemde vogel? 

Gelukkig is Don goed bevriend met het getrouwde stel Gene en Claudia, die hem coachen en 'de perfecte partner' voor hem proberen  te relativeren. 

Ze koppelen hem aan Rosie, die zichzelf omschrijft als verknipt, altijd te laat komt en op zoek is naar haar biologische vader. Rosie is absoluut ongeschikt om zijn levensgezellin te worden, maar Don besluit haar te helpen met haar zoektocht. 

En rarara...

VIJFtv

Uiteraard is het einde van dit boek nogal voorspelbaar. De autistische prof op zoek naar een Stepford wife wordt verliefd op de chaotische barjuffrouw. Mocht dit boek ooit verfilmd worden, zou deze zeker op een zaterdagnamiddag op VIJFtv vertoond worden.    

Het boek is verdeeld over korte hoofdstukken, wat het lezen enorm makkelijk maakt. Stukje bij stukje voel je de liefde tussen de twee groeien. De flaters door de sociale misinterpretatie van professor Tillman zijn soms best komisch. Zo haalt hij plots, in het heetst van de strijd, plots de kamasutra boven en vraagt hij Rosie een standje te kiezen. Zij heeft immers meer ervaring.

Snel snel...

Don en Rosie zijn de spilfiguren in het boek, het is dus ook logisch dat we het meeste over hen te weten komen. Al is het jammer dat de andere personages soms wat tekort worden gedaan: de overspelige Gene, de lieve, ietwat naïeve Claudia, de 'egoïstische' stiefvader van Rosie,... De interesse in deze personages en hun relaties wordt aangewakkerd maar er worden geen antwoorden gegeven. Een spijtige zaak. 

Op het einde komt het verhaal in spoedversnelling. Het lijkt bijna alsof er delen van het verhaal zijn weggelaten om het imperfecte koppel zo snel mogelijk samen te krijgen. Er wordt nog snel snel kennisgemaakt met nieuwe personages (Rosies stiefvader) en sommige dialogen (Don die Gene op de vingers tikt voor zijn ontrouw) gaan te gemakkelijk en vlug voorbij. Ook de uitslag van de vaderzoektocht blijkt erg teleurstellend te zijn.

Feel good

Op zich is Het Rosie Project een fijn feel goodverhaal over twee mensen die elkaar toevallig tegenkomen, in eerste instantie niets gemeen hebben en uiteindelijk niet zonder elkaar kunnen. Het is geestig bedoeld, en dat is het ook maar soms ontbreekt er net dat beetje meer diepgang. 

Lemme take a #selfie

Ik ben Jody, een 23-jarig meisje dat dol is op lezen.
Over de jaren heen heb ik al heel wat schrijfsels verslonden: fictie, non-fictie, van Milan Kundera tot E.L. James, van 'liefde in tijden van cholera' tot de inhoudslijst van de luchtverfrisser op het toilet. Alles wat ergens opgeschreven staat, moet ik gelezen hebben.




Tijdens mijn opleiding journalistiek bleek dat ik geen belabberde boekrecensies schreef, zelfs ondanks de twijfels van mijn docent. "Jody, het boek dat je wil recenseren, is heel filosofisch. Dat weet je toch hè? Je kan nog steeds een ander kiezen."
Later, nadat ze mijn oordeel gelezen had, sprak haar gezicht boekdelen. Het was een blik die ik wel vaker gezien had. Een blik die zei: dat kind is niet zo stom als ze lijkt.


Kort na die aha-erlebnis ben ik dan ook aan de start gegaan als literatuurrecensent bij CJP.
Helaas, wegens tijdsgebrek en andere passies (m.a.w. la vida estudiantil) was mijn recensentenbestaan maar een kort leven gegund.

Na mijn afstuderen ben ik secretaresse geworden, wat ik een geweldige job vind, maar ik mis het schrijven wel. Ik mis het om creatief te zijn met woorden.

Daarom heb ik besloten om een blog op te richten met mijn kijk op boeken. Verhalen ontsprongen uit iemands fantasie of herinnering en hier helemaal in meegaan, dat is toch het mooiste wat er is?

Reacties of boekentips zijn steeds welkom.