(No) Happy ending - Het Rosie project van Graeme Simsion

Don Tillman is professor genetica aan de universiteit. Hij is atletisch, zeer intellectueel en bijna wanhopig op zoek naar de perfecte echtgenote. Daarom bedenkt hij een geniale enquête die hij het Echtgenote Project doopt. Pas wanneer hij de antwoorden van zijn potentiële partners grondig geanalyseerd heeft, zal hij met hen op date gaan. Dat zal Don heel wat sociale blunders en tijd besparen. 

Hoewel hij het zelf niet onder ogen ziet, is Don autistisch. Hij leeft van lijstjes en tijdschema's en heeft er een hekel aan als mensen buiten de lijntjes kleuren. Al zijn zeer specifieke voorkeuren en subtiele kantjes zitten verborgen in de vragenlijst. Maar bestaat er wel een geschikte vrouw voor zo'n vreemde vogel? 

Gelukkig is Don goed bevriend met het getrouwde stel Gene en Claudia, die hem coachen en 'de perfecte partner' voor hem proberen  te relativeren. 

Ze koppelen hem aan Rosie, die zichzelf omschrijft als verknipt, altijd te laat komt en op zoek is naar haar biologische vader. Rosie is absoluut ongeschikt om zijn levensgezellin te worden, maar Don besluit haar te helpen met haar zoektocht. 

En rarara...

VIJFtv

Uiteraard is het einde van dit boek nogal voorspelbaar. De autistische prof op zoek naar een Stepford wife wordt verliefd op de chaotische barjuffrouw. Mocht dit boek ooit verfilmd worden, zou deze zeker op een zaterdagnamiddag op VIJFtv vertoond worden.    

Het boek is verdeeld over korte hoofdstukken, wat het lezen enorm makkelijk maakt. Stukje bij stukje voel je de liefde tussen de twee groeien. De flaters door de sociale misinterpretatie van professor Tillman zijn soms best komisch. Zo haalt hij plots, in het heetst van de strijd, plots de kamasutra boven en vraagt hij Rosie een standje te kiezen. Zij heeft immers meer ervaring.

Snel snel...

Don en Rosie zijn de spilfiguren in het boek, het is dus ook logisch dat we het meeste over hen te weten komen. Al is het jammer dat de andere personages soms wat tekort worden gedaan: de overspelige Gene, de lieve, ietwat naïeve Claudia, de 'egoïstische' stiefvader van Rosie,... De interesse in deze personages en hun relaties wordt aangewakkerd maar er worden geen antwoorden gegeven. Een spijtige zaak. 

Op het einde komt het verhaal in spoedversnelling. Het lijkt bijna alsof er delen van het verhaal zijn weggelaten om het imperfecte koppel zo snel mogelijk samen te krijgen. Er wordt nog snel snel kennisgemaakt met nieuwe personages (Rosies stiefvader) en sommige dialogen (Don die Gene op de vingers tikt voor zijn ontrouw) gaan te gemakkelijk en vlug voorbij. Ook de uitslag van de vaderzoektocht blijkt erg teleurstellend te zijn.

Feel good

Op zich is Het Rosie Project een fijn feel goodverhaal over twee mensen die elkaar toevallig tegenkomen, in eerste instantie niets gemeen hebben en uiteindelijk niet zonder elkaar kunnen. Het is geestig bedoeld, en dat is het ook maar soms ontbreekt er net dat beetje meer diepgang. 

Lemme take a #selfie

Ik ben Jody, een 23-jarig meisje dat dol is op lezen.
Over de jaren heen heb ik al heel wat schrijfsels verslonden: fictie, non-fictie, van Milan Kundera tot E.L. James, van 'liefde in tijden van cholera' tot de inhoudslijst van de luchtverfrisser op het toilet. Alles wat ergens opgeschreven staat, moet ik gelezen hebben.




Tijdens mijn opleiding journalistiek bleek dat ik geen belabberde boekrecensies schreef, zelfs ondanks de twijfels van mijn docent. "Jody, het boek dat je wil recenseren, is heel filosofisch. Dat weet je toch hè? Je kan nog steeds een ander kiezen."
Later, nadat ze mijn oordeel gelezen had, sprak haar gezicht boekdelen. Het was een blik die ik wel vaker gezien had. Een blik die zei: dat kind is niet zo stom als ze lijkt.


Kort na die aha-erlebnis ben ik dan ook aan de start gegaan als literatuurrecensent bij CJP.
Helaas, wegens tijdsgebrek en andere passies (m.a.w. la vida estudiantil) was mijn recensentenbestaan maar een kort leven gegund.

Na mijn afstuderen ben ik secretaresse geworden, wat ik een geweldige job vind, maar ik mis het schrijven wel. Ik mis het om creatief te zijn met woorden.

Daarom heb ik besloten om een blog op te richten met mijn kijk op boeken. Verhalen ontsprongen uit iemands fantasie of herinnering en hier helemaal in meegaan, dat is toch het mooiste wat er is?

Reacties of boekentips zijn steeds welkom.